وبلاگ

:
با توسعه شهرها و افزایش تقاضای سفرهای درون شهری، نیاز به جابجایی مردم و كالاها طی سالهای اخیر روز به روز افزونتر گشته است . در این میان مهندسین حمل و نقل و برنامه ریزان شهری، تنها راه مدیریت حمل و نقل و ترافیك شهرها را در افزایش سهم حمل و نقل انبوه و عمومی و توسعه مدیریت سیستم های حمل و نقل شهری دانسته اند. چرا كه با توسعه سیستم و افزایش كارایی و مطلوبیت آن، با افزایش سهم سیستم های حمل و نقل عمومی از تقاضای سفرهای شهری، نیاز به استفاده از وسایل نقلیه شخصی كاهش می یابد و این امر می تواند تاثیر بسیار مطلوبی در شاخص های حمل و نقل و ترافیك، نظیر حجم ترافیك، زمان سفر، میزان تأخیر و نیز شاخص های مدیریتی مانند میزان مصرف سوخت و آلایندگی هوا داشته باشد.
طی چند دهه اخیر سیستم های نوین حمل و نقل شهری نظیر قطارهای سبك شهری، تراموا، مترو و اتوبوسهای سریع باعث دگرگونی در حمل و نقل شهری شده اند. برنامه ریزان مسائل شهری با استفاده از این پیشرفت های تكنولوژیكی می توانند راهكارهای متفاوتی در خصوص نحوه برنامه ریزی حمل و نقل شهری ارائه نمایند.

اما در این میان یك نكته بسیار حائز اهمیت است و آن اینكه هیچ تكنولوژی و سیستم نمی تواند برای تمامی موارد پاسخگو باشد. یعنی به بیان ساده تر این تكنولوژی است كه می بایست در خدمت رسیدن به اهداف برنامه ریزان قرار گیرد. گزینه های پیشنهادی برای جابجایی شهری می باید متناسب شرایط متعددی باشد كه مهندسان و برنامه ریزان در مطالعات حمل و نقل شهری لحاظ می نمایند.
با توجه به تنوع سیستم های مختلف حمل و نقل عمومی، از این سیستمها به فرآخور نتایج مطالعات در شهرها استفاده گردیده است. اما مسئله مهم در این میان بهره مندی از تمامی سیستمها در جهت نایل آمدن به بیشترین و با كیفیت ترین میزان جابجایی در شهرها است . می توان در توضیح این مطلب چنین گفت كه كارایی منفرد هر یك از این سیستمها نمی تواند به اندازه كارایی تركیبی آنها در كنار یكدیگر، اثر بخش گردد. چنانچه در تمامی مطالعات حمل و نقل انجام یافته در شهرها، سیستم های متنوع حمل و نقل عمومی را در كنار یكدیگر مورد ارزیابی قرار داد ه اند و در طراحی آنها، شرایط فیزیكی و عملكردی هر كدام مدنظر داده شده است. این امر باعث می گردد كه هر سیستم در عین خدمت دهی در خصوص جابجایی شهری، با تركیب با سایر سیستم های موجود باعث افزایش كارایی كل مجموعه گردد.
با توجه به مطالب گفته شده در این تحقیق با هدف قراردادن افزایش سهم حمل و نقل عمومی از طریق افزایش کارایی سیستمهای ترکیبی مترو و اتوبوس، سعی می گردد با بررسی المان های مرتبط با طراحی ناوگان برای هریک از سیستمها، مدلی جهت بهینه سازی زمان انتظار در ایستگاه های مشترک بین دو سیستم مترو و اتوبوس ارائه گردد. چرا که با بهینه سازی زمان انتظار براساس این مطالعه، می توان به ترکیب بهینه ناوگان براساس شاخ صهایی نظیر میزان مسافر جابجا شده، زمان سفر و مسافت طی شده وسایل نقلیه خصوصی دست یافت.