وبلاگ

1-1
یك سیستم توزیع شده، از یك مجموعه از كامپیوترهای مستقل تشكیل شده است كه كـاربران، آنهـا را
به صورت یك سیستم یكپارچه می بینند.[1]
چند مطلب از تعریف فوق مشخص می شود. اول اینكه در یك سیستم توزیـع شـده، تعـدادی كـامپیوتر
وجود دارد. مطلب دیگر اینكه كاربران سیستم توزیع شده، تصور می كنند كه با یك سیستم واحـد كـار
می كنند. از مجموع این دو نكته می توان فهمید كه اجزای داخل یك سیستم توزیع شده باید به شكلی
با همدیگر تعامل داشته باشند كه بتوانند برای كاربر خود این تصور را ایجاد كنند كه با یك سیستم كار
می كند. اینكه چگونه چنین تعاملی ایجاد شود یك مسأله ی م هم در مبحث سیستم های توزیـع شـده
است.
در واقع هیچ اجباری در مورد نوع كامپیوترهای داخل سیـستم توزیـع شـده، همچنـین در مـورد روش

اتصال بین آنها وجود ندارد. یعنی اینكه نباید این محدودیت ها را كه اجزای این سیـستم هـا یـا اتـصال
بین آنها از نوع خاصی باشند، برای سیستم های توزیع شده در نظر گرفت. از طرفی كاربر این سیستمها
نباید هیچ اطلاع و نگرانی در مورد تفاوت های بین كامپیوترهای مختلف موجود در یك سیـستم توزیـع
شده و روشی كه با هم ارتباط برقرار می كنند، همچنین سازمان داخلی سیستم، داشته باشد . ایـن یـك
ویژگی حیاتی برای سیستم های توزیع شده است كه به آن شـفافیت مـی گوینـد . سیـستمی كـه ایـن
ویژگی را نداشته باشد، طبق قسمت دوم تعریف فوق یك سیستم توزیع شده خوانده نمی شود.
ویژگی دیگر سیستم های توزیع شده این است كه این سیستم ها طبق قوانین اسـتانداردی كـه فرمـت،
محتوا و معنی پیام های فرستاده شده و دریافت شده را مشخص می كنند، ارتباط برقرار می كننـد . بـه
این ویژگی باز بودن می گویند. این قوانین به طور رسمی در قالب پروتكل ها تدوین می شوند . پیروی از
این پروتكل ها باعث می شود اجزای متنوع و متفاوت موجود در سیستم های توزیع شـده كـه احتمـالاً
مربوط به عرضه كنندگان متفاوت هستند، بتوانند با هم كار كنند.