وبلاگ

فرمولاسیونهای بر پایه رزین های اپوکسی مایع بدون حلال کاربردهای صنعتی بسیاری داشته
که از جمله میتوان به پوشش غوطه وری، پوشش توسط اسپری، کامپاندهای اشباع سازی و پوششهای
تقویت کننده یا غیر تقویت کننده اعمال شونده با ماله، اشاره کرد. پوششهای %100 جامد (به جز آن
1 یا بیشتر) اعمال شده و 16 دسته که با کتیمینها پخت میشوند) معمولاً در ضخامتهای بالا in
ماکزیمم مقاومت شیمیایی قابل دستیابی با رزینهای اپوکسی را ارائه میدهند.
مهمترین کاربرد این دسته از رزینها تعمیر و پوشش سازههای بتنی میباشد. این فرمولاسیونها
معمولاً بر پایه DGEBA رقیق شده بوده که حاوی افزودنی های منعطف کننده یا هاردنرهای منعطف
کننده میباشند. این کامپاندهای حاوی ماکزیمم درصد فیلر مناسب جهت کاربرد و شرایط سرویس

دهی میباشند. در طراحی این فرمولاسیونها باید با دقت بسیار تنشهای ممکن در حین سرویس دهی
را مد نظر داشت. از موارد مهم در تعمیر و پوشش سازههای بتنی تمیز کاری مناسب سطح میباشد. در
این زمینه لازم است سطح بتن فرسوده به روشهای مکانکی حذف شده و سپس به روشهای شیمیایی
شستشو داده شود.
کامپاندهای %100 جامد اپوکسی، هنگامی که در ضخامت زیاد استفاده میشوند، مزیتهای
بسیاری داشته که جوابگوی قیمت بالای آنها خواهد بود. اکثر رزینهای اپوکسی که به صورت پوششهای
حلالی استفاده میشوند زیر مجموعه DGEBA با جرم مولکولی بالاتر از 950 میباشند. رزینهای بر
پایه DGEBA با جرم مولکولی 950 -1000 معمولاً به همراه هاردنردهای آمینی یا پلی آمینها و پلی
آمیدهای چرب جهت پوششهای حلالی قابل پخت در دمای اتاق استفاده میشوند. نمونههای با جرم
مولکولی 1500 -2000 معمولاً استری شدهاند و رزینهای جرم مولکولی3000 -4000 به همراه رزینهای
فنول فرمالدئید یا آمینورزینهای به صورت کورهای به کار میروند. و رزینهای با جرم مولکولی خیلی بالا
نیاز به هیچ عاملی پختی ندارند.

پوششهای پخت شده در دمای اتاق مقاومت شیمیایی ترمالی ارائه میدهند اما ماکزیمم
مقاومت شیمیایی و سایش با استفاده از سیستمهای اپوکسی/ فنول- فرمالدئید حاصل میشود.
سیستمهای آمینورزین/ اپوکسی نیز ماکزیمم انعطافپذیری و حفظ رنگ را به همراه دارند. و اپوکسی
استرها به عنوان آلکلیدهای با خواص عالی استفاده میشوند.

پیشگفتار
عبارت اپوکسی پیشوندی است که به یک پل اکسیژنی که اتم اکسیژن از دو طرف به دو گروه
دیگر متصل باشد اطلاق می گردد.اگر اتم اکسیژن به دو اتم کربن متصل شود و اتم های کربن نیز با
یک پیوند به هم متصل شوند و تشکیل یک حلقه ی سه تایی را بدهند به این گروه عامل اپوکسید یا
اکسیران و به اتم اکسیژن آن اپی اکسیژن می گویند. این حلقه کوچکترین حلقه ی هتروسیکل ها بوده
و بیشترین فعالیت را در میان هتروسیکل ها دارد.این گروه عاملی قابلیت اتصال به بسیاری از ترکیبات
آلی را دارا می باشد. رزین های اپوکسی پلی اترهایی هستند که از واکنش تراکمی ترکیبات دارای گروه
های عامل اپوکسید با الکل ها و به ویژه فنل های چند ظرفیتی حاصل می گردد.این رزین ها در سال
1938 توسط پیرکاستان شیمی دان سوئیسی کشف شد و در سال 1947 در امریکا به صورت تجاری
تولید شد.