وبلاگ

تقطیر روشی است برای جداسازی اجزای یك محلول ، بر اساس قابلیت توزیع مواد بین فازهای گاز و مایع ،
وقتی كه تمام اجزا در هر دو فاز موجود باشند. در اینجا بر خلاف عمل جذب یا دفع گازی ، كه در آنها ماده
جدیدی به منظور ایجاد فاز دوم به مخلوط اضافه می شود ، فاز جدید به وسیله تبخیر یا میعان از محلول
اولیه تشكیل می شود .
برای روشن شدن تفاوت بین تقطیر و سایر عملیات، به ذكر چند مثال می پردازم. در جداسازی آب و نمك
معمولی ، چون نمك در شرایط موجود كاملاً غیر فرار است باقی می ماند و آب تبخیر میشود . این عملیات

تبخیر نام دارد. و اما تقطیر جداسازی محلول هایی است كه تمام اجزا آن فراریت نسبی داشته باشند. از این
دسته ، جداسازی اجزای محلول مایعی از آمونیاك و آب را در نظر بگیرید. همانگونه كه می دانیم وقتی
محلول آمونیاك – آب را در مجاورت هوا (كه اساساً در مایع نامحلول است) قرار دهیم ، آمونیاك دفع میشود
اما به دلیل مخلوط بودن با بخار آب و هوا خالص نیست. به عبارت دیگر ، با حرارت دادن ، میتوانیم محلول
را به طور جزئی تبخیر كنیم به طوریكه فاز گازی شامل آب و آمونیاك تشكیل گردد و از آنجایی كه فاز گاز،
نسبت به مایع باقی مانده ، از نظر آمونیاك غنی تر است، مقداری جداسازی صورت می گیرد. با دستكاری
مناسب فازها یا تكرار تبخیر و میعان ، میتوان به طور معمول هر دو جزء مخلوط را به صورت خالص كاملاً
جدا كرد.
مزایای چنین روش جداسازی ای روشن است. در عمل تقطیر ، فاز جدید از جهت ارزش گرمایی با محلول
اولیه تفاوت دارد؛ ولی دادن یا گرفتن حرارت به راحتی صورت میگیرد كه البته هزینه انجام این عمل باید
همیشه در نظر گرفته شود. به عبارت دیگر ، در عملیات جذب یا دفع ، كه با افزودن یك ماده خارجی همراه
است ، محلول جدیدی به دست می آید كه به نوبه خود باید بوسیله یكی از عملیات انتقال جرم جداسازی
شود مگر اینكه محلول جدید مستقیماً قابل استفاده باشد .